1946 оны аравдугаар сарын нэгэн зэврүүн хүйтэн өглөө. Пит Бэннингийн нойр хулжжээ. Тэрбээр тааз ширтэнгээ зориг хүрэх эсэх тухай асуултыг өөртөө мянга дахь удаагаа тавина. Эцэст нь айсуй өглөөний гэгээ цайрч эхлэнгүүт босож цонхоор шагайгаад аллага үйлдэх цаг болсон гэх жихүүцэм бодит үнэнийг эрхгүй хүлээн зөвшөөрөв. Гэвч болж буй бүхнийг ухаарах төдийд өр зүрх хийгээд бусад бүх эрхтэн нь агшиж базлаад өдөр тутмын дадал болсон ажлаа амжуулж чадахгүйд хүрэх ажээ. Бодсон сэдсэнээ гүйцэлдүүлж амжаагүй цагт тэр урьдын хэвээр үлдэж чадахгүй. Уг нь их энгийн төлөвлөгөө боловч оюун санаанд нь нэг л багтаж өгсөнгүй. Учир нь түүний өнөөдөр хийх үйлдлийн үр дагавар хэдэн арван жилээр үргэлжилж, Питийн хайртай дотнын олон хүн болоод бас дургүй хүмүүсийнх нь ч хувь заяанд сүүдрээ тусгах юм.
Өглөө эрт гэрээсээ гарсан тэрбээр өвөөгийнхөө 70 жилийн өмнө барьж босголцсон, өөрөө үргэлж очдог методист сүм рүү орж, ламтан Декстер Белл рүү буугаа чиглүүлээд гохыг дарж гурвантаа буудлаа. Өөрийг нь баривчилсан цагдаа нарт тэр юу ч хэлээгүйгээр үл барам, огтхон ч эсэргүүцсэнгүй. Тиймээс өмгөөлөгч нь чухам ямар учраас, юунаас болоод тийм хэрэг үйлдэх болсных нь учрыг олж мэдэх шаардлага тулгарна.
